وان روز که با تو می رود نوروز است

حالم؟ خوب است. نه از آن خوب هایی که آدم دلش می خواهد به همه لبخند بزند، اما به قدر کافی خوب. فلش بک مختصری به گذشته کردم و دیدم همیشه تعطیلات را با استرس فلان و بیسار زهر تز از چیزی که به خودی خود است کرده ام، این است که تصمیم گرفتم چیزها را برای مدت کوتاهی به تخم چپ مجازی ام نگیرم. روی صورتم ماسک جوانه گندم (چه غلط ها!) گذاشتم و بعد در نهایت نارسیسم از تماشای خودم در آینه لذت بردم. شاید  فتبارک الله احسن الخالقینی هم گفته باشم حتی :پی (نه دیگه)

خلاصه اینکه هیچ. امیدوارم همه مان ( شامل همه تان و همه شان) در مسیر تحقق رویاها (که در مسیر تخریب رویاهای کسان دیگری نباشد) قرار بگیریم و از مسیر لذت ببریم که شاید رسیدنی در کار نباشد.  از خودم در این سالی که کمی دیگر قرار است بشود پارسال، تا حد زیادی راضی ام؛ برای خاطر توان مدیریت زندگی آشکار و پنهانم که بر خلاف عرف جغرافیای بیچاره مان است. دمت گرم هیچکسِ خوبم! وِی تو گُ!